Gedichten:

Gedichten hebben mij steeds ondersteund in het mezelf begrijpen op een kernachtige manier.

Gedichten; Een tekst, klinkend als een lied, een klein lied van waarheid en liefde gezongen vanuit mijn ziel. Met een aanwijzing, met een belangrijke kern die voor mij te beleven en ervaren was. Ze ontstonden altijd vanuit een diepe innerlijke beleving in een speciaal moment. Alsof ik dan opeen iets kon voelen en zien wat belangrijk voor mij was. Iets wat er daarvoor niet was. Iets nieuws en bijzonders. Iets waarmee ik verder kon.

De woorden kwamen altijd onverwacht. Soms als ik op mijn stoel voor het raam wat naar buiten zat te staren met een kopje koffie, soms als ik in de zon zat in de tuin en zomaar wat om me heen keek en naar de vogeltjes luisterde. Altijd als ik er niet op bedacht was maar met een drang om het meteen op te schrijven zodat het niet zou vervagen en wegebben, en met het gevoel dat het belangrijk was om ze te onthouden.

Ik ben mijn gedichten gaan zien als een soort geschenkmoment, een belangrijk moment. Een moment waarin ik bijzonders aan mijzelf gaf. Een moment met een inhoud waarin nog van alles te ontdekken, te verwerken, en te begrijpen was. In het herhaald lezen van de woorden voelde ik dan steeds iedere keer meer van de diepere betekenis van de woorden. Dat waar het echt over ging, het geschenk van dat moment. Ik onthield ook vaak de datum om het later te kunnen plaatsten in de reeks van gebeurtenissen in mijn leven.

Het mezelf begrijpen in de schoonheid van de woorden en daarmee weer een volgende nieuwe weg vinden in mijn gevoel en het leven van alle dag daar ging het om in die gedichten. Ze gaven me troost, op een mooie en rustige manier. Ik vond daardoor meer en meer de liefde en het vertrouwen voor mijzelf en mijn leven terug.

Het is bijzonder dat creativiteit zo uitwerkt; Uit ogenschijnlijk niets ontstaat opeens een gevoel waarna beelden en woorden je iets duidelijk proberen te maken. In schoonheid. In een gevoelsstroom die niet te stoppen is. Pas als een gedicht of beeld door mij ‘mooi’ werd gevonden was het klaar en af, als een soort conclusie die ik dan kon trekken over het moment.

De allereerste keer dat me dat overkwam was op een terras en genietend van een kopje koffie in het september-zonnetje. Ik weet nog precies waar het was, waarom ik daarheen gegaan was en wat ik die dag op die plek had gedaan. Aan het eind van die dag, voor het in de auto stappen en naar huis gaan, wilde ik nog even genieten van een koffie in het zonnetje en de indrukken van die dag laten bezinken. Ik kon nog niet in de auto stappen en naar de drukke snelweg rijden.

Naast het terras stond een groepje zonnebloemen. Er zaten wat spinnenwebben omheen en met de zon als tegenlicht leken ze voor mij te glanzen. Het viel me opeens op dat ze allemaal dezelfde kant uit ‘keken’. Logisch, de zon was hun aller richtpunt, ze hadden hun bloemen allemaal naar de zon toe gericht, planten en bloemen doen dat zo, ze groeien naar het licht toe.

Toen ik dat alles zo zag en waarnam voelde ik opeens dat ik aan het einde van deze ( voor mij turbulente en stressvolle ) zomer voor het eerst eens een fijne dag had gehad met mezelf en nu eindelijk eens op mijn gemak en met rust lekker in de zon kon zitten. Ik voelde de zon op mijn gezicht, het voelde ontspannen, alsof ik na een lange reis eindelijk aangekomen was daar waar ik moest zijn en ik voor het eerst weer eens het gevoel had dat alles in orde was en goed was. Gedachten, gevoel en innerlijk één. Geen emoties meer die me dwars zaten, geen getwijfel, gepieker meer of alles wel goed was gegaan. Alles in het lood, alles op één punt uitgekomen. Rust. Vrede in mijn hart met alles.

Ik had iets bij me om te schrijven en heb de tekst snel opgeschreven, en eenmaal thuis heb ik het netjes opgeschreven en daar neergelegd waar ik er iedere dag even naar keek, om het moment te kunnen blijven vast houden. Vredig, zo was het, en dat werd de titel en eindconclusie.

Het bijzondere, het moment, de plek, en hoe het was kan ik me tot op heden nog precies voor de geest halen, nog zó voor me zien, en het bijzondere ervan. En ik ervaar het nog steeds zo. Zo is dat bij al mijn gedichten.

Dat er na een periode met turbulente, stressvolle en soms moeilijke gebeurtenissen altijd weer dat ene moment komt dat iets klaar en afgerond is en ik het leven van alledag weer met een goed gevoel over alles en in vrede en rust kan ervaren.... zo zou het steeds gaan en dat weet ik. Zo werkt het bij mij. Dat heeft dat moment en die tekst van toen eigenlijk al verteld. Ook al wist ik dat toen nog niet. En dat is het mooie.

Het vertrouwen dat ik in mijn gevoel vooruit kan zien, en zo mezelf kan ondersteunen, is met dit eerste gedicht gekomen. Na de gedichten zouden de beelden komen en al het andere. Mijn creativiteit bracht me op deze weg en ik wilde alles bewaren en onthouden: Mijn project Kunst van Mooie Natuur had een aanvang genomen.

Een paar van mijn gedichten: